چند شروط مهم و بلااثر که در قرارداد‌ها خیلی رایج هست. اولین مورد بحث داوری در قرارداد‌های کار هست که به هیچ عنوان این موضوع پذیرفته نیست. مراجع صالح نسبت به رسیدگی اختلافات کارگری و کارفرمایی فقط مراجع حل اختلاف وزارت کار هستند و رای داور تاثیری در خاتمه قرارداد یا حتی بحث ضرر و زیان در قرارداد‌های کار ندارد. پس به هیچ عنوان بحث داوری را در قرارداد‌های کار نمی‌توانید استفاده کنید.
دومین شرط یا توافقی که گذاشته می‌شود، بحث خاتمه قرارداد هست، به این شکل که کارفرما اعلام می‌کند که می‌توانم به عنوان مثال ۱۵ یا ۳۰ روز قبل با کارگر خود قرارداد را خاتمه و قطع همکاری را اعلام کنم. این مورد هم تاثیری ندارد، چونکه در قرارداد‌های مدت موقت یا کار معین طبق تصریح ماده ۲۵ قانون کار به هیچ عنوان دو طرف حق فسخ یکطرفه قرارداد را ندارند. اینکه در قرارداد کار همچین بندی ذکر شود، هیچ اثری در آینده نخواهد داشت.
یکی دیگر از موارد این هست که حقوق و مزایای کمتر از قانون کار در نظر گرفته می‌شود، به عنوان مثال کارگر توافق کرده و ضمن اینکه پذیرفته که به جای ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار تومان در سال ۱۴۰۰ با یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان کار کند. کارفرما هم این موضوع را در قرارداد ذکر می‌کند که با درخواست کارگر این اتفاق افتاده است. اما باز هم در زمان شکایت، این کارفرما هست که محکوم می‌شود و باید مابه التفاوت‌ها را پرداخت کند. چون قانون کار، قانون آمره هست و توافق کمتر از حداقل‌ها به هیچ عنوان حتی با رضایت کارگر، امکان پذیر نیست.
موضوع بعدی توافق در خصوص حق بیمه کارگران است. به عنوان مثال کارگر پس از مراجعه به کارفرما، پول بیمه را به صورت نقدی دریافت می‌کند، این نقدا پرداخت می‌شود یا واریز می‌شود و ضمن اینکه رسید هم مبنی بر پرداخت نقدی بیمه گرفته می‌شود، اما در زمان شکایت تخلف کارفرما به دلیل مداخله در امور دولتی و توافق باطل، محرز می‌شود. سازمان تامین اجتماعی به هیچ عنوان این توافق را نمی‌پذیرد و کارفرما اینجا هم پول را پرداخت کرده و ضمن اینکه باید به نرخ روز حق بیمه را با جریمه پرداخت کند.