درخواست پرداخت زودتر عیدی کارگران
ایسنا : دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران بر لزوم پرداخت عیدی و پاداش کارگران تا قبل از پایان سال تاکید کرد و از کارفرمایان خواست در حد توان پرداخت عیدی کارگرانشان را به روزهای پایانی سال موکول نکنند تا کارگران از این طریق اقلام و مایحتاج مورد نیاز را تهیه کنند. هادی ابوی اظهار کرد براساس قانون کمترین میزان عیدی کارگران، معادل دو برابر حداقل مزد و بیشترین میزان آن معادل سه برابر حداقل دستمزد مصوب شورایعالی کار است که کارفرمایان باید به کارگران خود بپردازند.
وی ادامه داد: امسال براساس گزارش‌هایی که از رصد میدانی داشتیم برخی از کارگران واحدهای صنفی، عیدی خود را به نوعی دریافت کرده‌اند و کارفرمایان آنها پرداختی‌هایی به کارگران خود داشته‌اند که به حساب عیدی گذاشته شده است.
دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران افزود: به‌دلیل کرونا و تعطیلی بیشتر کارگاه‌ها و کسب‌وکارها، فشار زیادی به کارگران و کارفرمایان وارد آمد و شیفت‌های کاری، فوق العاده‌ها و اضافه‌کاری‌ها حذف شد. در بعضی واحدها به‌دلیل رکود و مختل شدن فعالیت، کارگران خانه‌نشین شدند و برخی دیگر از کسب‌وکارها با اعمال محدودیت‌هایی ادامه فعالیت پیدا کردند، بنابراین از آنجا که کارگران فاقد درآمد تامین‌کننده هزینه‌های زندگی هستند از کارفرمایان خود خواسته‌اند که تمام یا بخشی از عیدی را بپردازند تا از این طریق مشکلات و گرفتاری‌هایشان را برطرف کنند.
به گفته وی، برخی از کارفرمایان با این توجیه که عیدی و پاداش پایان سال مثل عنوان آن باید در انتهای سال داده شود از هرگونه پرداختی در ماه‌های آخر سال خودداری یا آن را به روزهای پایانی سال موکول می‌کنند به نحوی که کارگران حتی نمی‌توانند بعد از عید استفاده لازم را از آن ببرند و در همان ماه‌های اول سال نو تحت‌تاثیر تغییر قیمت حامل‌های انرژی، آب و برق و کرایه تاکسی‌ها، ارزش و اثر خود را از دست می‌دهد. ابوی توصیه کرد: کارفرمایان در حد توانشان عیدی و پاداش کارگران را تا قبل از پایان سال به آنها بدهند چون در انتهای سال به‌دلیل ازدحام و شلوغی بانک‌ها، پرداختی‌ها و واریز حساب‌ها با مشکلاتی مواجه می‌شود؛ از طرفی این مبلغ قبل از پایان سال به درد کارگران می‌خورد و موکول کردن آن به شب عید یا بعد از سال نو کمکی به معیشت کارگران نمی‌کند بنابراین ایرادی ندارد که کارفرمایان عیدی و پاداش را پیش از اتمام سال بپردازند تا کارگران بتوانند اسباب و مایحتاج موردنیاز زندگی را فراهم کنند و به اصطلاح به زخم زندگی بزنند.